De eerste thuiswedstrijd van het seizoen stond op het programma voor dames 3 tegen Saturnus Leiden. We kenden de ploeg niet, maar ze zagen er jong en bovendien fit uit. Wij hadden wederom moeite met het aankleden, dit keer waren de broekjes 'even kwijt' uit de oude shirtjestas. Gelukkig stond de tas al de hele tijd pal voor onze neus. Vandaag waren we redelijk gehavend door een aantal zieken, geblesseerden en vakantievierders. Ik kan me niet heugen dat Ger ooit een wedstrijd heeft gemist, maar vandaag moesten we het helaas zonder hem doen. Gelukkig was Mladen bereid om ons te coachen en bouwde hij eigenhandig al de zaal voor ons om zodat we op tijd konden beginnen.

De yell begon goed; al vond Mladen het een beetje vreemd dat hij 'groentesoep' moest roepen. Leuk weetje: de meeste meiden zijn elke week nog zenuwachtig voor de wedstrijd ondanks onze jarenlange ervaring. We gingen misschien mede daarom niet erg denderend van start en eigenlijk is dat nog een understatement. Gelukkig had de tegenpartij er ook last van. Het ging aan onze kant erg traag. We konden niet echt de gaten vinden, we creëerden weinig en de doelpunten moesten geforceerd worden. Gelukkig ging de tegenpartij te gehaast met hun breaks om, waardoor ze veel balverlies leden. De ruststand was een schamele 5-7. Normaal maak ik in dit verslag ruimte vrij om wat mooie acties en aanvallen te beschrijven van mijn teamgenoten; maar er is weinig om inspiratie uit te putten, zoals de stand al doet vermoeden.

In de tweede helft herpakten we onszelf en ging het wel wat beter lopen. Het bleef stuivertje wisselen met de tegenpartij, 1 voor, dan gelijk, dan 1 achter. Adinda  werd beter gevonden op de cirkel en had een paar mooie ballen, Marij ging ineens onderhands gooien vanaf de rechteropbouw en het lukte Jacky toch vaker om door te breken met succes.

Toen de laatste 5 minuten in gingen, kon het nog alle kanten opgaan. Wederom bleef de tijd bij de laatste minuut hangen en hadden we eigenlijk geen idee hoe lang we nog moesten spelen. Als laatste wanhoopspoging ging de bal naar de hoek en pakte Chantal het goed aan door een pingel te forceren net voor het eindsignaal. Toen lag daar de grote taak; wie gaat de beslissende pingel nemen bij een gelijke stand? Esmee twijfelde er geen moment over en toonde leiderschap door de bal op te pakken. En.... die ging er overtuigend in!!

Wederom een echte kraker die in de laatste seconden werd beslist. Het publiek moest even de bloeddruk op gaan meten en bij onze dames kwamen er ook wat spanning los. De tegenpartij kon niet geloven dat zij van 'een team zoals wij' hadden verloren. Wij namen het compliment in ontvangst en genieten na van de punten en onze derde plek. Aan het doelsaldo moet nog wat worden gewerkt (15-14), maar goed dat is van latere zorg. Na de wedstrijd was het nog smullen van de dames A en dames 1 in de hal en zo was het weer een ouderwetse handbal zondag.